KLEMATİS ( CLEMATİS )

  ASİL SARMAŞIK KLEMATİS

  

Klematisin pembeden eflatuna beyaza çok güzel renkleri var

   İnsanı hayran bırakan iri iri çiçekleri var. Hele de renkleri... pembeden maviye, beyazdan mora, ebruliye her rengi ayrı güzel . Katmerlisi de var yalınkatı da.  Yalnız genel olarak çiçekler kokusuz. İçlerinde Armandii cinsi  klematisin çiçekleri kokulu. Bizim bahçede de mavi ve pembe olmak üzere iki renk , kokusuz  klematis var. Bana bu sarmaşıkta en ilginç gelen ise kışın tamamen kuruyan dallarından baharla beraber hayat fışkırması. Sanırsın ki artık o dallar asla canlanmaz. Ama  zamanı gelince  o incecik kuru dallardan filizler çıkmaya başlıyor ve kısa sürede bütün dallar yemyeşil oluyor.

   

Klematis güneşi çok seviyor

Düğüngiller familyasına ait olan klematisin 200'den fazla türü bulunuyor. Cinsine göre mayısta çiçek açmaya başlıyor ve ekime kadar güzel çiçekleri bahçeleri, balkonları renklendirmeye devam ediyor. Soğuk iklim bitkisi. Havalar ne kadar soğuk geçerse o kadar iyi açıyor. -20 dereceye kadar dayanıyor.

     Dalları ve çiçekleri güneşi çok seviyor  ama kökünün gölgede olması gerekiyor.  Eğer kökü güneş alırsa kuruma tehlikesi yaşayabilir.  Kuru ve sıcak havalarda düzenli sulanması gerekiyor. Nemli ve drenajlı topraklardan hoşlanıyor. Saksıda yetiştirecekler için küçük bir tüyo: Metal saksı kullanmak bitkinin köklerine zarar veriyor toprak veya plastik saksı en uygunu. 

Kış soğuk geçtiğinde çok daha güzel açıyor

  

     Klematisin  ülkemizde yabani olarak yetişen 5 türü bulunuyor. Bu türlerin çiçekleri daha cılız. Erzincan ve Tekirdağ yakınlarında ormanlarda bu klematis cinsleriyle karşılaşmak mümkün. Genel olarak yaban sarmaşığı, Ak asma, Peçek, Yakmuk ya da köpek tutağı gibi isimlerle anılıyor.

Klematis bir kaç cinsi dışında kokusuz bir çiçek

    

      
   Çoğaltılması tohum ya da çeliklerle oluyor. Haziranda olgunlaşmış bir dal tepesi kesilerek 8 cm bırakılır. Bu dalın mayısta çıkmış olması gerekiyor. Üzerinde iki yaprak bırakılan dal toprağa dikilir. Bir diğer yöntem de toprağa yakın bir dal herhangi bir yerinden toprağa gömülür ve  üzerine taş konur. Mayıstan yaz ortasına kadar yapılabilecek bu yöntemde dal köklendikten sonra esas yerine dikilir.